P gallery
sculpture
Parvine Curie & François Stahly
an artist couple
11.1.2020 - 7.3.2020
The exhibition 'Parvine Curie & François Stahly': an artist couple highlights the artistic affinity between the sculptors Parvine Curie (1936- ) and François Stahly (1911-2006). While both explore the relationship between architecture, spiritualism and sculpture, they do so in their very own way. Inspired by their travels, but also by each other, they were able to enrich their personal styles and create artwork that truly reflected their inner world.
Η καινούργια έκθεση που εγκαινιάζεται στην P gallery | sculpture με τίτλο François Stahly & Parvine Curie : Συνοδοιπόροι, αφορά την κοινή ζωή, επαγγελματική και μετέπειτα προσωπική, δύο γλυπτών, του François Stahly (1911-2006) και της Parvine Curie (1936-).
Η πρώτη τους επαφή έγινε το 1970 στο Salon de la jeune sculpture της οποίας το έργο Première Mère (1967), εντυπωσίασε τoν Stahly και διαπίστωσε τη συγγένεια της τέχνης της νέας γλύπτριας με τη δική του γλυπτική τέχνη της περιόδου εκείνης. Το 1975 παντρεύτηκαν. Έπειτα ξεκίνησαν μια κοινή πορεία στη ζωή. Πραγματοποίησαν ταξίδια από τα οποία εμπνεύστηκαν για το έργο τους, κυρίως σε ιερούς χώρους, στοιχεία που ενσωματώνουν στα έργα τους, ειδικότερα στις δεκαετίες του ’70 και ’80. Και οι δύο έδειξαν ενδιαφέρον για το πάντρεμα τέχνης και αρχιτεκτονική.
Η τέχνη του François Stahly είναι κατά βάση αφαιρετική, είτε οργανική, εμπνευσμένη από τις φόρμες της φύσης, είτε δομική, εμπνευσμένη από την αρχιτεκτονική. Ο Stahly εμπνέεται από τα στοιχεία της φύσης, καθώς και από τον μυστικισμό της γέννησης και την αρχή της δημιουργίας, δίνοντας στα άκαμπτα έργα μια εσωτερική, πηγαία δύναμη σαν σύγχρονα τοτέμ, όπως το έργου του La forêt de Tacoma (1961-66). Ο εσωτερικισμός των έργων του Stahly οδηγούν στο διαλογισμό και τον σκεπτικισμό. Έργα μνημειακά που, όπως τα έργα της σειράς με βέλη, συμβολίζουν μεταφορικά την ανύψωση του πνεύματος στα ύψη.
Η γλυπτική τέχνη της Parvine Curie ταλαντεύεται ανάμεσα στην πνευματική αναζήτηση και την αρχιτεκτονική. Τα έργα της θυμίζουν τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που έχουν απομείνει από τους ιερούς αρχέγονους ναούς, τα οποία λειτουργούν ως μια πόρτα προς έναν άλλον κόσμο. Η νοσταλγία του πρώτου κόσμου διακρίνεται από την αρμονία, τον ρυθμό και την ισορροπία, αλλά και την απλότητα, την καθαρότητα, οδηγώντας στην αναζήτηση ενός εσωτερικού εγώ. Τα θέματα αφορούν την σπουδαιότητα των ανθρώπινων δεσμών, και κυρίως το θέμα της μητέρας, το οποίο συνδέει με την έννοια και τον συμβολισμό της γέννησης (του κόσμου, του ανθρώπου, του πολιτισμού κλπ.), και τους ναούς με λαβυρινθώδη σχήματα που θυμίζουν καταφύγια.
Οι δύο καλλιτέχνες δημιουργούν με τα έργα τους μια μετάβαση προς έναν άλλον κόσμο. Έναν χώρο πέρα από τον υπάρχων κόσμο.